Un wann die Welt...

 

                              Un wann die Welt mit Honich lockt,

                              mit Silwer, Gold und Geld,

                              des kimmert mich net, nee, ich bleib,

                              ich bleib in meiner welt.

 

                              Do, wu es Brot so kerschtlich is,

                              do is mei heimatsort,

                              do han ich tiefi Worzle gfang,

                              un geh vun do net fort.

 

                              Do wu de Worscht, de Schunke, Speck

                              im Raachfang hänge schwer,

                              do han ich alles, was ich brauch,

                              un aach als Mensch mei Ehr.

 

                              Do wu die Kerwei is derhem

                              mit Musich, Tanz un Scherz,

                              do is aach mei Derhem gewiß,

                              a Hem aach form mei Herz.

 

                              Do wu ich uf die Welt sin kumm,

                              de erschte Tach han gsiehn,

                              do will ich lewe, schaffe, do,

                              un sin solang ich sin.

 

                              Un sellt was Großes kumme mol

                              un alles vleicht zammsterze,

                              ich laaf net in a warmes Nescht;

                              de Schwob vertraat aach Schmerze.

 

                              Wann unser Heed so weit un groß

                              im Summerklad steht, dann,

                              dann weeß ich, daß ich do mei Hem,

                              mei Brot un alles han.

 

                              Drum - wann die Welt mit Honich lockt,

                              mit Silwer, Gold un Geld,

                              ich dreh mich rum, a Schwob un stolz,

                              un bleib in meiner Welt.